Ένα απόγευμα Δευτέρας και ενώ έχω πρήξει το πατέρα μου να με πάει να παίζω μπάλα σε μια ομάδα, ο πατέρας μου με πήγε σε μια ομάδα στο Μαρούσι που έπαιζαν τα ξαδέρφια μου.
Η πρώτη γνωριμία ήταν αναγνωριστική αλλά μου άρεσε πολύ το κλίμα, ήταν τελείως φιλικό με πολύ καλά παιδιά.
Οι προπονητές με αγκάλιασαν από τη πρώτη στιγμή. Είχαν τεράστια υπομονή και μου έλεγαν πράγματα που άκουγα πρώτη φορά για το ποδόσφαιρο.
Μετά από 5.5 χρόνια σκληρής αλλά ωραίας δουλειάς με πολλές ώρες προπόνησης, με συμμετοχή σε όλους τους αγώνες και σε όλα τα τουρνουά που συμμετείχαμε, έχοντας αγαπήσει και έχοντας μεγαλώσει σε αυτή την ομαδάρα, δύο πράγματα μου έχουν μείνει χαραγμένα στην μνήμη μου.
Ότι δεν αρκεί μόνο το ταλέντο για να γίνεις καλός ποδοσφαιριστής, χρειάζεται και πολύ προσπάθεια μέσα από τις προπονήσεις.
Ότι σε όλες τις προπονήσεις (παντός καιρού) και σε όλους τους αγώνες πάντα θα βρίσκονται εκεί μαζί μας και οι γονείς εμψυχώνοντας μας με την αξέχαστη φράση…
ΠΑΜΕ ΜΩΡΗ ΑΡΡΩΣΤΙΑ!
Παναγιώτης Χουβαρδάς Κ14
